't Zal ergens in 1971 of 1972 zijn geweest. De HAVO-klas 2 of 3 van het Wessel Gansfort College in de oude vestiging op de Grote Rozenstraat. Het karakteristieke vooroorlogse gebouw met zijn monumentale trap als ingang en drie verdiepingen hoog waar ik mijn mooie en zorgeloze middelbare schooltijd mocht doorbrengen. Het was middagpauze en mijn Winsumer klasgenoten wilden tussendoor nog wel eens iets geks kopen. Zo ook nu. De les vooraf zou wel vrij geweest zijn, want voor het gekochte moest je helemaal naar het Zuiderdiep naar feestartikelenzaak Muller. In mijn herinnering stond om half twee Nederlands met Voorintholt op de bovenste verdieping op het programma, maar daar ben ik niet meer zeker van. Boven aangekomen opwinding en gesmoes. Geen idee waarom, maar daar kwam ik al snel achter. Eén van de jongens had een klein ampulletje gekocht en goed verstopt in zijn hand. Hele grote monden vooraf, want die moest natuurlijk ergens voor gebruikt worden, maar niemand die durfde.
Vier, vijf minuten resteerden nog tot de eerste middagles. De tijd begon te dringen. Ondertussen begreep ik wat er gekocht was. Buiten op straat had ik het al eens meegemaakt en het was verschrikkelijk. Minuten verstreken tot vlak voor de les, maar een beslissing werd niet genomen door de koper. Opgegroeid met ouders met het thema "we hebb'n de oorlog mitmoakt en gooien nait zomoar wat weg" en verspilling dus als het ware een grote misdaad zou zijn, opperde ik het idee om de ampul dan maar vanaf drie hoog langs de trapballustrade naar beneden te laten vallen. Beseffend dat de effecten in een relatief kleine ruimte wel eens heel verrassend konden zijn werd er tot een seconde voor aanvang van de les gewacht met de "daad" en zo geschiedde. De ampul bevatte een mix van boterzuur, zwavelwaterstof en andere componenten resulterend in een verschrikkelijk stank van rotte eierdooiers en ik weet niet wat. In de volksmond een stinkbom genoemd. De resultaten overweldigend. Gedurende een klein halfuur rennende scholieren en leraren zo goed en zo kwaad als het kon hun neus afschermend en gekke kreten slakend. De stank moet enorm geweest zijn met dank aan de kleine ruimte. De school werd nog net niet ontruimd. Wat zeg ik, dat woord bestond toen nog niet eens. En ik? Ik volgde in een tamelijk reukloos klaslokaal het Nederlands van Voorintholt. Ja, ik was me er eentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten