| Robert Fischer - Michael Tal |
Het is weer eens gebleken, dat je moet blijven geloven in je jeugddromen. Ook al is de kans soms verwaarloosbaar klein naarmate je ouder wordt dat ze nog eens uitkomen, toch moet je je aan dat sprankje blijven vastklampen.
Ergens in mijn puberjaren nam ik, gek van sport, me bijvoorbeeld voor om op werkelijk alle sportgebieden de beste te worden. Bij voorkeur wilde ik in de sportwereld in diverse sporten een langdurig sportief slagveld aanrichten. Mijn persoonlijke sportieve bucket list was destijds redelijk lang te noemen.
Om maar met de deur in huis te vallen: bijna 45 jaar later ben ik slechts gedeeltelijk met de missie geslaagd, preciezer gezegd: eigenlijk zijn de meeste doelstellingen niet of nauwelijks gehaald.
Destijds was ik dus gek van sport. Atletiek en wielrennen mijn grote fysieke sporten en plotseling kwam daar eind 1971 schaken bij. Ik zag al wel snel in, dat ik dan het wereldkampioenschap dammen moest laten schieten. Schaken was onnoemelijk veel mooier, artistieker en moeilijker. Wereldkampioen schaken worden en de Tour de France winnen dat zou echter moeten lukken.
Het was alleen nog even wachten geblazen op iemand, die mijn talenten zou zien en mij op sleeptouw zou nemen.
