Naar de "kl.t.n?"

Bankje met metalen krul

En nu weer eens iets heel anders. Vanaf mijn geboorte heb ik een spoor van rampen, schades en mislukkingen achtergelaten, zodra er enig gereedschap aan te pas kwam. Ook met kleding blijft het lusje of jaszak bij mij altijd net achter iets haken. Het gevolg vele meegesleurde fietsen, losstaande stellingen en kapot gescheurde kleding,

Een losse veter in de ketting van de fiets. Ook een alleraardigst effect. En dat gaat zo door tot op de dag van vandaag.

Wat je ook niet moet doen is het volgende? (Mannelijke lezers moeten misschien overwegen niet verder te lezen.)

De dag waarvan je wist dat die eens zou komen

Het is schoolpauze, een poosje geleden dus. Nou goed, heel lang geleden. Even snel van de Grote Rozenstraat (de oude vestiging van het Wessel Gansfortcollege) naar het Noorderplantsoen met andere brugklassers. Rennen en ravotten, je bent er nog net niet te oud voor als brugklasser.

Het zou een heuglijke dag worden. Jolijt en vertier, en nog een kleinigheidje.

Niet verder lezen?

Hard rennend naar de top van een Noorderplantsoen-heuvel en weer naar beneden denderend door het struikgewas. Heerlijk!
Echter, daar beneden wilde echter nog wel eens zoiets zoals op de bovenste foto staan. Onder aan die hoge heuvel dus, zoals u ziet een mooi plantsoenbankje.
Onzichtbaar voor de van boven komende, aanstormende jeugd. Rustig wachtend op wat komend gaat. Tot de dag waarvan je wist dat die eens zou komen. Met een mooie metalen krul achterwaarts stond hij daar. Onzichtbaar dus en de krul ter hoogte van een bepaald lichaamsdeel.

Het bankje deed zijn werk en stopte mijn afdaling abrupt. Niet in het midden van de bank, maar .... u raadt het al, ter hoogte van de krul. Happend naar adem en dubbelklappend kwam ik tot stilstand en dan volgt... die enorme en verschrikkelijke pijn. Onvoorstelbaar gewoon, eigenlijk met geen pen of toets te beschrijven!

De gevolgen waren dus ongekend, maar ik durfde niemand, maar dan ook echt niemand het te laten merken. Hoe ik terug ben gekomen op school, ik kan het me niet herinneren. Het moet een helletocht geweest zijn. Naar en in de klas, de fietstocht terug naar huis en de rest van de dag, het was een verschrikking.

Regenboog

De schaamte vanwege het gekwetste lichaamsdeel was echter allesoverheersend. De pijn was ondraaglijk. Kleuren, vele kleuren ontstonden zodanig snel, dat de regenboog er een schamele afspiegeling van was. Dagenlang duurde dit, de pijn minstens een kleine week, en de regenboogkleuren werden langzaam donkerder en zwart en verdwenen pas weken later.

Janken zou ik moeten doen, maar ik kon het niet. Zoals gezegd, niemand durfde ik het te laten merken. Het was een onbespreekbaar onderwerp voor pubers, zeker in die tijd.

Doktersbezoek was echt te adviseren, maar gezien het lichaamsdeel verbeet ik de pijn en zag ik ook hier van af.  Ik stond dus mooi voor .... en dacht echt dat het zaakje volledig naar de 'kl..t..n" was. Vele, vele jaren lang was dit de gedachte.

En daarnaast. De 'Dijkhuizentjes' gingen nooit naar de dokter. Jaren daarvoor ben ik minstens een half jaar met een ontstoken knie in soda-badjes behandeld. Als kind vond je het heel normaal en vertrouwde volledig op het inzicht van moeder. En de knie bleef open, maandenlang, maar genas dus wel. Moeder had dus 'gelijk', het hielp.

Natuurlijk vraag je je na deze lu... , eh, knullige ramp of dit geen gevolgen heeft op de lange termijn.
Ik kan u geruststellen. Aan deze daadwerkelijke aanwezige en langdurige twijfel kwam ruim 25 jaar later een eind. Het resultaat loopt inmiddels zelfs al bij de Omlandia-senioren in Ten Boer rond.

En mannen? Het einde van dit stukje gehaald? In elk geval is een bal in het kruis bij bovenstaande vergeleken een 'slap aftreksel', dan wandel je zeker gewoon door. Vanaf nu helemaal.

Wat is - met zo'n slotzin - de Nederlandse Taal toch een bloem- en kleurrijk geheel te noemen.